Bizim kendimiz iyileşmemiz yetmez. Kişi bir yandan kendisi iyileşirken, çevresini de iyileştirme faaliyetinde olmalı. Belki onlara bazı nasihatlerimiz, anlatımlarımız sonuç vermeyecek. Belki gerçekten Allah azze ve celle onlara azap edecek. Ama biz yine de yapmak zorundayız. Neden? Rabbimize karşı mazeretimiz olsun diye. “Onlar böyle yaparken siz ne yaptınız? Biz de onları uyardık ya Rabbi. Kayıtsız kalmadık. Onlara karşı sorumluluğumuz dahilinde bir şeyler yapmaya çalıştık” diyebilelim diye. Demek ki muhatabın iyileşecek veya hidayete gelecek olup olmaması, bizim ona karşı sorumluluğumuzu ortadan kaldırmıyor. “Ya bu zaten yoldan çıkmış buna hatırlatmaya gerek yok, fayda etmez zaten” gibi bir şey diyemeyiz. Hakikaten de öyle olabilir ama biz hala anlatmak zorundayız. Neden? Cenab-ı Allah’a mazeretimiz olsun diye. Dolasıyla çevresine duyarlı, sosyal sorumluluk almaya namzet, gücü yettiğince ıslahat eden kimseler olmak!
Rabbimiz bize neden o çaba içinde olmadığımızı sorduğunda “Ya Rabbi bir netice alamayız diye vazgeçtik” mi diyeceğiz. “Netice alıp alamamak yani muvaffakiyet, o Benim işimdi, o sizin işiniz değildi” diyecek Cenab-ı Hak. “Nice peygamberler gönderdim, helak ettiğimizde bir tane iman eden yoktu. Onlar anlatmamalı mıydılar? Netice alamayız diye insanları uyarmamalı mıydılar?”
O yüzden bu süreçlerdeki vebalimiz ve beraatimiz için çabaya ihtiyacımız var.
Prof.Dr.Halis AYDEMİR'in derslerinden kısa notlar 5
https://www.youtube.com/channel/UCmtC7LTnXDfKG8RVnRnOy7Q
https://akledenkalpler.blogspot.com/?m=1
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder