Bir kimse istediği şekilde, istediği lisan ile dua edebilir. Bu nedenle her iki şekilde de dua etmesinin bir sakıncası yoktur.
Ancak dua umumi olursa, kabul olma ümidi daha fazladır. Bunun için "ben" yerine "biz" demek gerekir. Bizleri denince, bütün Müslümanları ve bütün kainatı içine alır. Ayrıca Müslümanların içinde birinin duası kabul olunca, diğerlerininki de onun hürmetine kabul olur. (İmam-ı Razi; Nursi, Mektubat, 279)
Dua ederken "biz" diyen bir kimse, bu duasının içine şunları da katmış olacaktır:
a. Akıl, kalp, sır gibi ruhumuza ait bütün özellikleri; el, dil, göz gibi bedenimize ait bütün organları ve bunlarda bulunan trilyonlarca hücreyi ve atomları ifade etmiş olur. Çünkü insan küçük bir kainattır denilebilir.
b. Duasına yeryüzünde bulunan bütün müminleri, hatta Adem aleyhisselamdan kıyamete kadar gelmiş gelecek bütün iman ehlini duasının içine almış olur.
c. Canlı cansız her şey Allah'ı tesbih eder, Ona ibadet eder. Bu açıdan duasında biz diyen bir Müslüman, kanitatta yaratılmış ve yaratılacak olan her şeyi duası içine almaktadır.
Öyleyse dualarımızı "biz" diyerek yapmak daha iyidir. Böylece hem onları duamıza ortak yapmış hem de onların dualarına da ortak olmuş oluruz.
Bu bakımdan dua ederken, "Bizi" denmeli ve duaya salevat-ı şerife ile başlayıp yine salevat-ı şerife ile bitirmek sünnettir. Allah Teâlâ, salevat-ı şerifeyi kabul eder. Duanın başı ve sonu kabul olunca ortasının kabul olmaması düşünülmez. Peygamber Efendimiz (asm),
"Allah Teâlâ'ya günah işlenmeyen dil ile dua edin." buyurunca, eshab-ı kiram, böyle bir dili nasıl bulacaklarını sual ettiler. Resul-i Ekrem (asm) Efendimiz,
"Birbirinize dua edin! Çünkü ne sen onun, ne de o senin dilinle günah işlemiştir." buyurdu. Hele dua, mümin kardeşimizin gıyabında yapılırsa, duanın kabul olma ihtimali daha fazlalaşır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder